Ach, het was vooral een kwestie van veel lege flow, de stilte van de afgelopen weken. Een kakafonische stilte: kostwinnend schrijven nam veel van mijn tijd in beslag. Schrijven zonder winstoogmerk deed ik alleen 'vicariously', op de enige manier die daar geschikt voor is: door te lezen.
Zo genoot ik van Alain de Botton's elegante proza over wat huizen mooi maakt en lelijk, in 'The architecture of happiness'. En terwijl ik las stelde ik mij voor hoeveel genoegen het hem gegeven moet hebben zijn invallen en gedachten, het resultaat van decennia wonen en verblijven, te ordenen in een elegant betoog dat, toen het er eenmaal was, de indruk wekte er altijd al te zijn geweest. Ik liet me meevoeren met het verhaal dat Anne Tyler vertelde, in 'Digging to America', en reconstrueerde onderwijl haar plotteuze keuzes. Ik zag hoe Nick Hornby een kunstgreep probeerde die niet goed werkte, in 'Slam'. Volgende keer beter.
Toen keek ik op een vrijdagavond naar de talkshow van Jonathan Ross op de BBC en zag daar - een bevrijdende notie, als je erover nadenkt - dat niet achter elk auteurschap ook een schrijfproces hoeft schuil te gaan. Woss (Ross heeft een licht spraakgebrek) interviewde ene Kerry Katona: jong, tabloid-beroemd, in verwachting van - welja - haar vierde kind, en ook maar meteen de trotse auteur van een heuse roman.
Heb je het boek echt zelf geschreven, wilde Woss weten. O nee, riep Kewwy uit, duidelijk verbaasd dat Woss zoiets mals had kunnen denken, al was het maar voor een moment, en uit beleefdheid. Nee, een paar bijeenkomsten met Annie (Annie who?), waarin ze deze vrouw iets vertelde over haar veelbewogen leven: meer was niet nodig geweest voor de roman die nu in de boekhandel lag, met op het omslag - ja, kom nou, uitgevers zijn ook niet gek - de naam Kerry Katona. Van Annie Who geen spoor. Katatonisch schrijven: wie wil dat nou niet?
Je kunt op deze manier zelfs bouwen aan een oeuvre. Er is namelijk een trilogie gepland, zo vertelde Kewwy, en haar tweede roman zal in mei 2008 verschijnen. Woss, niet te cynisch om ook dat boek alvast te pwomoten (doe het ironisch en je bent toch geen prozapooier) wilde de titel weten. Ja, wat was het ook alweer, lachte de schrijfster. Ze pijnigde haar hersenen, wat niet lang duurde, en gaf toen een indicatie: 'It's called "Sacrifice something"'.
Aha: iets over opoffering dus. Een mooi universeel thema! En de titel is zeker catchy. 'Iets met opoffering': ik zie de Nederlandse vertaling al in de winkel liggen. Maar pin Kerry Katona nergens op vast. Want haar tweede roman zou ook over graaizucht kunnen gaan. Of over leegte zonder flow. Dan liever stilte. Katatonische stilte.
2 opmerkingen:
Ha ha ha. (Zo kan het ook, ja.)
De lust van Maruda, de belofte van het verhaal over één van zijn levensgezellen en de zoektoch naar het leven van die vrouw en de onvervulde belofte van 'prachtige zinnen' zijn niet.
Ik heb oorpijn van de stilte.
Een reactie posten