De voorbijheid van Berlijn

Dat alle dingen een begin hebben en een einde: het is eigenlijk een heel goed concept. Een film, de afwas, het Romeinse Rijk, hyacinthen, het heelal: je kunt het zo gek niet verzinnen of ze starten en houden dan ook weer op. Begrijp me goed: ik ben niet kritiekloos in mijn waardering. De nadelen zijn evident.

Zo is het jammer dat mijn week in Berlijn voorbij is. Doodgaan: ook zoiets, al heb je het wel nodig, omdat er anders alleen nog maar staanplaatsen zouden zijn, op aarde. Dat moment schijnt overigens rond het jaar 2330 toch wel aan te breken, met de huidige bevolkingsgroei. Dan heeft iedereen nog precies een vierkante meter tot zijn beschikking, las ik laatst ergens.

Nou is mij opgevallen dat ik eigenlijk nooit meer nodig heb dan dat. Alleen ligt mijn vierkante meter wel telkens op een ander stukje grond, waar ik mij dan niet hoef in te vechten omdat er al iemand anders zit. Dat maakt toch uit. Onze planeet als de trein van Leiden naar Den Haag Centraal, om 7.52 uur: daar moet je niet aan denken. En maar bellen, allemaal.

Hoe groot de nadelen van al dat aanvangen en dan weer aflopen ook zijn, de voordelen zijn groter. Zo is het handige van de voorbijheid van mijn week in Berlijn dat ik nu mijn handen vrij heb om naar Madrid te gaan. Daar staan namelijk huizen waar Neruda en Maruca woonden, en die wil ik graag zien. Deze week boekten we een hip appartement in het centrum, natuurlijk met adsl.

En binnenkort begin ik dus weer aan een reis die in een week een heel leven vertegenwoordigt, met de opwinding van het nieuwe, de eerste dagen, en dan de prettige routine, als ik mijn looproutes heb gevonden, en mijn favoriete koffietenten en restaurants, en gaandeweg de moeheid en de verzadiging, en het gevoel dat het goed is geweest, en zelfs - genoeg. Het afscheid doet pijn. Toch wil ik ook weg.

Vandaag had ik eindelijk tijd om te beginnen in 'The white rock', van Hugh Thompson, ontdekker van Inca-ruines. Ik schreef laatst al wat ik hoopte in dat boek te vinden. And he's delivering! Een citaat: 'One of the archaeologists with us tripped over a stone. "Archaeologists are always so clumsy," said Ann. ''Is that why you leave so many ruins everywhere?" asked Roddy.' Kijk, dan wil je verder lezen.

Mooie beelden ook. Thompson en zijn reisgenoten lopen over een hangbrug, 'the river roaring for our blood'. En feiten die ik niet kende. Zo vertelt hij over de sympathieke gewoonte van de Inca's om geen wegdek aan te leggen als dat niet nodig was, bijvoorbeeld omdat de grond een tijdlang vlak en onbegroeid was. Ze pakten de draad van het bestraten wel weer op als het landschap dat noodzakelijk maakte. Een paar van zulke passages, vanmiddag, op mijn vierkante meter in de tuin, in de herfstzon, en ik wist dat ik een mooie reis ging maken.

Ik weet ook al hoe die verder zal gaan. Nu lees ik nog gretig, maar geef me een een uur of wat en ik zal mij in het boek genesteld hebben, rustig en comfortabel, vertrouwd met toon en ritme. Dan komt er een moment, pakweg bij pagina 235, dat ik begin te denken aan een volgend boek, aan de gedichten van Neruda over Machu Picchu, die ik nu met een nieuwe blik nog eens kan lezen. En dat moet toch opwindend zijn. En dan is goed geweest, dit boek van Thompson, en zelfs - genoeg.