Als lid van de nominatiejury van de Academica Debutantenprijs moest ik de afgelopen zestien maanden een stuk of zeventig debuten lezen (van in totaal 107 inzendingen). Dat is niet goed voor de gezondheid, zeker als je het gevoel hebt dat je tijd steeds kostbaarder wordt. Vrijdag hadden we de laatste vergadering, waarin de shortlist werd vastgesteld. Deze winter gaan leeskringen zich over de vijf genomineerde boeken buigen. De stemmen die daar worden uitgebracht bepalen uiteindelijk de winnaar. Ik kan nog niet verklappen welke debutanten op de de shortlist staan - dat wordt maandag bekend gemaakt. Ik mag zelfs niet zeggen dat het een verhitte discussie was. Oeps.
Inmiddels weten we dat Hugo C. en Harry M. de Nobelprijs weer niet gekregen hebben. Ook Philip R. grijpt ernaast. Ik hoorde van de toekenning aan Doris Lessing tijdens de juryvergadering. Al een tijd lees ik namelijk nauwelijks meer kranten. Op de tv kijk ik uitsluitend naar programma's zonder straatrumoer. Een uitzondering maak ik voor 'Mock the Week' bij de BBC. Daar hoor ik over nieuwsfeiten die meteen vakkundig belachelijk worden gemaakt. Zo verenig ik het nuttige met het aangename.
Voor mijn verjaardag kreeg ik de nieuwe Philip R.: 'Exit Ghost'. Had niet gelezen dat die was verschenen, en was dus blij verrast. Pieter heeft het boek meteen geconfisceerd, maar was wel zo sympathiek om alvast te berichten dat het gaat over het bekende personage Nathan Zuckerman, dat zich elf jaar uit het stadsleven had teruggetrokken, en niets meer moest hebben van de media - niet als burger, niet als schrijver. Dat laatste heeft een prijs die niet iedereen wil betalen. Ik hoorde dat P.F. Thomese bij Pauw en Witteman zat te vertellen over zijn nieuwe boek, 'Vladiwostok!'. Dat schijnt te gaan over de laakbaarheid van mediageilheid.
Veel van horen zeggen hebben: het bevalt mij op dit moment uitstekend. Ik vermijd ergernis, en de onnodige aanmaak van meningen. Net als van debuten zijn er daarvan al meer dan genoeg. Zo zocht ik voor de foto hierboven de krant op waarin stond dat Lessing de Nobelprijs heeft gekregen. En zie: in de kop gaat het over haar vrouwzijn. Was ik daarvan op de hoogte geweest, dan had het me geergerd. Nu weet ik gelukkig nergens van.
Het meest opvallende gemis is dat ik niet meer volg wie er in het publieke domein dood zijn en wie nog leven. Laatst begreep ik opeens, uit een terloopse opmerking die iemand maakte, dat Pavarotti definitief is omgevallen. Niet verbazend, op zich; het moest er toch eens van komen, en al helemaal met zo'n postuur. (Jaren geleden verliet Pavarotti zijn vrouw. 'She is said to be crushed' grapten ze bij het satirische 'Have I Got News For You' op de BBC, verwijzend naar zijn omvang.) Maar het wanneer van Pavarotti's verscheiden, dat was mij ontgaan.
Toch heeft ook deze vorm van onwetendheid zijn charme. Het geeft een prettige onbepaaldheid aan de wereld. Er worden kleine fictieve elementen aan toegevoegd, en als schrijver bevalt dat me. Ooit las ik de indrukwekkende autobiografie van John McCarthy, die langdurig gegijzeld werd in Libanon. Tijdens zijn gevangenschap overleed zijn moeder, zonder dat hij dat wist. Voor hem bleef zij dus jaren langer leven. Toen hij vrijkwam was het eerst schokkend om te horen dat zij er niet meer was. Later gaf het hem troost dat hij haar al die tijd als zo aanwezig had ervaren. En, besefte hij, daar kon hij gewoon mee doorgaan. Enter Ghost.
3 opmerkingen:
Ik moest erg lachen om die pittige tante Doris Lessing, die uit een auto stapte en haar huis binnen wilde gaan. Zij werd opgewacht door het journaille met de mededeling dat ze de Nobelprijs had gewonnen. Ze werd er absoluut niet warm of koud van. Later... zittend op haar stoepje gaf ze nog wat commentaar. Ze vond het maar een soepzootje, dat comité. ;-)
Ja, Pavarotti is dood. En Swiebertje, Jos Brink en Rudi Carrell. Maar ja, waarom moeten we dat weten? Las trouwens wel ooit in de (regionale) krant dat mijn buurman was overleden. Dat was wel een gek gevoel.
Pieters moeder zei gisteren dat ze op de tv had gezien dat Doris Lessing dezelfde schoenen droeg als zij, zittend op dat stoepje waar jij het ook over hebt, Wieneke. Dat zie je dan toch maar weer, als je kijkt. Mooi om te horen dat Doris zo onbewogen bleef. En dat ze nog leeft, dit in tegenstelling tot Swiebertje en vele, vele anderen. Je buurman: dat heeft belang. Zo kreeg ik vorige week een rouwkaart voor een overleden overbuurvrouw die ik niet kende. Dat vind ik fijner en belangrijker dan weten dat der Rudi er niet meer is. Ik heb een brief geschreven. Dat doe je dan. Aan de nabestaanden van stemkanon Luciano P. daarentegen heb ik heel asociaal niets laten horen.
Een reactie posten