Maar goed, dan heb je je gordijnen op lengte, je A4-tje met taken laat de nodige doorhalingen zien, en het geplande bezoek aan de ABP-site kan best nog even wachten. (In een recent overzicht stond wat ik vanaf mijn 65e jaarlijks krijg uitgekeerd als ik nu ontslag neem. Over twee weken is daar misschien drie cent bijgekomen.) Dan komt toch weer die vraag op: wanneer kan ik nou gaan schrijven?
Des te prangender is die nu ik heb besloten niet al half december naar Chili te gaan, maar pas volgend jaar zomer. De vluchten naar Santiago bleken verdubbeld in prijs sinds ik de laatste keer op internet keek. Ik ben net terug uit Madrid, en volgende week loop ik alweer rond in Barcelona.
Op zich is het een goede beslissing om meer tijd te nemen. Zo kan ik nog wat oefenen met Spaans. Pieter en ik beluisterden laatst via internet het dolkomische 'Coffee Break Spanish', waarin Schotse radiomakers hun luisteraars in een verloren moment Spaans proberen bij te brengen. Het Schots was nog het moeilijkst om te volgen, en de neiging om dagen als een Highlander te blijven praten sterk. Dat schoot dus niet op.
En de redenen zijn niet alleen praktisch. Chili in de winter: dat lijkt me interessant. Je voelt je toch minder toerist als je ergens aankomt met je dikke donzen jas, en het gewoon regent, net als hier. Dus wacht ik tot volgend jaar. Maar het betekent wel dat ik pas in het najaar van 2008 over Maruca kan gaan schrijven. Want ik moet plaatsen kennen om ze in woorden op te kunnen roepen.
Wat doe ik in de tussentijd - behalve leven? Vanmiddag lag ik in een zwembad naar de lucht te kijken. Mijn hoofd werd prettig koud gehouden door het najaar, de rest van mij bleef behaaglijk op temperatuur dankzij een noest werkend verwarmingselement. Donkere wolken zwiepten als herfstbladeren door de lucht, een vliegtuig trok een condensstreep die mij aan een ritssluiting deed denken. Het uitspansel leek open en dicht te kunnen, als een jas. Toen schoven er weer wolken voor. Dassen en sjaals werden omgeslagen.
En ik vroeg mij af of ik in de tussentijd iets anders kan gaan schrijven, en wat dat dan zou kunnen zijn. Want ik mis het werken aan een roman. Ik mis het maken van zinnen die een tijdje mogen blijven. Ik mis de echo van mijn leven die daarin klinkt. En ik mis de roman als plaats waar altijd op mij wordt gewacht. Zonder mij staat alles er stil. Iedereen is er bevroren in zijn beweging. Alleen in een roman betekent mijn afwezigheid letterlijk het einde. Verdwijn uit de echte wereld, val dood, desnoods, en alles gaat door.
2 opmerkingen:
Waarom overweeg je niet om een paar korte verhalen te schrijven?
Ja, eens met Flopke.
Pauline,
blijf "zinnen die een tijdje mogen blijven" schrijven.
Ze zijn te mooi om te missen. Dan maar verhalen in de Rails of welk medium dan ook. Als je creatieve uitspattingen maar onder het publiek komen. Je prachtige zinnen verdienen het om een tijdje te mogen blijven.
Wat een zin.
Een reactie posten