Vandaag ging ik succesvol de euforie te lijf. Eerst zat ik tot drie uur op ons dakterras, onder een blauwe lucht. We dronken koffie, aten knapperig brood en voelden de zon. In een voetbalstadion verderop deed het team dat thuis speelde zo te horen goede zaken. Kookgeuren waaiden over. Er was geen koortsachtigheid. Er was sereen genot. Boeddha kon tevreden zijn. Maar dat was hij toch al.
Ondertussen las ik in het manuscript van David Schidlowsky. Zo'n beetje alles wat hij weet over Maruca Reyes is daarin te vinden. Hij mailde het me vlak voor ik vertrok. Zijn Spaans is voor mij redelijk te volgen, en de woorden die ik kende lichtten op als bakens. Vriendelijk lieten ze hun schijnsel vallen op wat er in hun buurt stond. Maar werd de afstand te groot, dan viel over de hele zin een schemering, en schemerige zinnen vormden al snel duistere passages. Dan zochten mijn ogen een bekend woord, en knipte het licht weer aan. Mujer. Consecuensias. La muerte de su hija.
Bij de tweede kop koffie pakte ik een ander boek: 'How to talk about books you haven't read', van Pierre Bayard. Het leek toepasselijke lectuur. Ook hij gaf een rustig genoegen. En hij stelde me gerust. Je hoeft niet alle belangrijke boeken te lezen. Dat is zelfs gevaarlijk: het kan je afhouden van schrijven - en dus van zelf een klassieker produceren! Intellectuele ontwikkeling betekent dat je je kunt orienteren, dat je weet wat de klassiekers van anderen zijn, en hoe die zich tot elkaar verhouden. Daar hoef je ze niet voor te lezen.
De rest van de middag liepen we prettig zonder plan door de ordelijke straten van de Eixample, en stuitten op een gebouw van Gaudi. 'Zestien vijftig?' riep ik verontwaardigd, toen we voor Casa Batllo stonden. Zoveel euro's was men namelijk voornemens te innen, aan de kassa, uit de portemonnee van een ieder die belangstelling had voor het interieur. In het geval van kinderen werd met de hand over het hart gestreken: zij mochten voor, nou vooruit, dertien vijftig naar binnen. Bijna besloot ik koffie te gaan drinken. Maar wist ik wel genoeg om dit gebouw niet te hoeven bezoeken? En wat zou ik missen? Die vraag was alleen te beantwoorden door toch een kaartje te kopen.
Was Gaudi in de jaren dertig ook al zo overschat? Ik ga er straks Robert Hughes eens over raadplegen. De gevel vond ik best leuk, maar het overspannen commentaar van de audiotour, binnen, daar kon geen fraaie welving en geinig gekleurd tegeltje tegenop. 'The most original fireplace in the world' kirde de Engelse stem. En om dat nog te overtreffen: 'Gaudi is the most universal genius in the world'. Ja, denk daar maar eens over na. Het is zoiets als 'wereldberoemd in Nederland'. Alleen dan zonder de ironie.
Weg dus met dat gehype in mijn oor. Maar malle geluiden bleven. Om het maritieme thema ook toegankelijk te maken voor morons, werd in de ruimtes boven New Age-oceaanmuziek gedraaid. In het gastenboek hadden mensen plichtsgetrouw genoteerd hoe fantastico ze het allemaal vonden. Een bijdrage repte zelfs van een orgasmo, al begreep ik van de zin verder niet veel. Seks met het licht uit.
Gelukkig noteerde DaPiet (zie vooral zijn blog) kort en krachtig zijn indruk: BAGGER! Niemand hier die weet wat dat betekent. Spanjaarden zullen de uitroep duiden als een buitenlands equivalent van 'fantastico' of 'orgasmo'. Overigens vond DaPiet de casa heel wat leuker dan ik. In het cafe maakte hij daarna met de wikkel van zijn chocolademuffin een maquette voor een Gaudiaans gebouw. Piece of cake.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten