In 2004 legde fotograaf Tucker Shaw alles vast wat hij at, met bij elke afbeelding informatie over tijd, plaats en disgenoten. Ik dacht het boek even door te bladeren, nadat ik het had gekocht bij de American Bookstore in Den Haag, maar bleek het te lezen als een roman. In de eerste weken van januari zag ik losse plaatjes van gevulde schaaltjes, kommetjes en borden. In de loop van februari en maart werden zij onderdelen van een verhaallijn. Een die ik zelf moest reconstrueren, dat wel. Maar daar houd ik van.
Al snel had ik in de gaten dat Tucker homo is, dat hij samenwoont met een man die niet zijn partner is (misschien een ex met wie hij goed bevriend is gebleven? dat gebeurt wel in die kringen), dat zijn ouders gescheiden zijn, en dat zijn lievelingsontbijt havermout is, zomer en winter. Voor het naar bed gaan eet hij steevast nog wat cereal met melk, hoe copieus en exotisch hij ook heeft gedineerd. Gaat hij niet uit eten (dat is zelden), dan maakt hij een frittata (dat is een duur woord voor een boerenomelet). Hij is dik bevriend met een lesbisch stel dat een zoontje heeft (van wie hij misschien de vader is?). En nadat hij bij vrienden Haagen Dasz ijs voorgezet heeft gekregen (smaak: due leche), koopt hij, als naijleffect, een paar avonden achter elkaar zelf een kuipje, voor thuis. Dan houdt dat weer op.
In mijn eigen boek over eten, 'De inwendige', volg ik een vergelijkbaar procede als Tucker Shaw, maar dan met woorden, en met een handeling die meer dan vier decennia bestrijkt, en niet alleen het jaar 2004. Maar ook daar wordt het aan de lezer overgelaten om de verbanden te leggen. Toch veronderstelt de selectie van materiaal in beide gevallen een visie. Wie alles opneemt is een spons. Dat gaat mij te ver terug in de evolutie. Leve de survival of the wittiest. Alleen Elahi (zie de links) wint door compleet te zijn.
En dan is daar opeens weer Neruda, die fijnproever van vrouwen. Voor zijn odes koos hij traditionele onderwerpen als de liefde en de zomer, maar ook gebakken aardappelen, een ui (die is voor jou, DaPiet), een watermeloen, een versteend bos, een stoel. En ja, een etensbord:
[...]
oh dish, your stars
rise
on earthly tables;
an overflow
of constellations
and the planet brims
with soup [...]
1 opmerking:
Die visie bij dergelijke werken is dan wel een absolute voorwaarde. Ik heb soms de indruk dat de kunstenaar ons met zijn Sisyphus-arbeid probeert te overdonderen en dat de visie bij het werk als een second of afterthought komt. In veel kunst en denken staat de ervaring centraal. Dat is waarschijnlijk een reactie op een te rationeel tijdperk. Maar niet ieders ervaring is interressant. Niet iedere ervaring telt! Het is de zoektocht naar de Heilige Graal van de moderne kunst: De Universele Drol. Geheel van mij; en toch van iedereen. Vaak echter wankelt de bezoeker terug van de uiterst vreemde, al te particuliere lucht die van het werk afslaat. Dus DaPiet is op zijn hoede. Maar ik moet zonder meer toegeven dat het etensboek zeer goed is. Wij kennen hem het predikaat U.D. toe. Keep us posted.
Een reactie posten