Toen ik bezig was 'Zuiderkruis' te schrijven, in het diepste geheim, alsof het iets was om mij voor te schamen, en in de tijd dat blogs nog niet bestonden, zag ik een keer een boek van Margaret Drabble staan (die toen nog niet hopeloos uit was geraakt). Ik schrok vreselijk, want een moment leek het of zij al had gedaan waar ik nog mee bezig was. Iets over een verdwenen vriend, en iemand die het spoor gaat volgen. De schok trok heel fysiek door mij heen. Snel zette ik het boek weg. Als mijn bijdrage overbodig was, wilde ik dat liever nog niet weten. Jaren later las ik Drabble's roman alsnog. Hij leek in niets op die van mij.
Onfortuinlijker was David Lodge met zijn roman over Henry James, 'Author, author'. Vandaag las ik over zijn wederwaardigheden met de conceptie en publicatie van dit boek. In 'The year of Henry James' vertelt Lodge over de vrees van elke schrijver, die bij hem bewaarheid werd: een ander is mij net voor geweest. Hij heeft er het beste van gemaakt, door er een amusant boek over te schrijven. Dat had zijn concurrent in ieder geval nog niet gedaan.
Waar alles vrij is, in een volledig fictieve roman, is de kans dat boeken erg op elkaar lijken niet zo groot. Maar ben je gebonden aan feiten en omstandigheden, dan gaan romans al snel meer op elkaar lijken, zeker in de ogen van het publiek. Natuurlijk ben ik bang dat iemand, ergens ter wereld, bezig is aan een roman over Maruca Reyes. David Schidlowsky, de Neruda-vorser die ik binnenkort ga bezoeken in Berlijn, schreef me dat hij het materiaal erg geschikt vindt voor een roman of toneelstuk. Hij weet niet van iemand die daar nu mee bezig is. Dat is geruststellend. Maar het betekent niet dat ik de enige ben. Ik weet hoe het is om in het geniep te schrijven.
Dit keer kies ik ervoor om mijn onderwerp aan te kondigen, en iets te delen van het proces. Mijn Friese vriendin noemde dat moedig. Dat veronderstelt een risico. Natuurlijk heb ik daarover nagedacht, al overzie ik vast niet alle implicaties. Maar ik beleef plezier aan dit logboek. In de fase waarin ik nog moet reizen en lezen kan ik toch al schrijven, wat ik uiteindelijk het liefste doe. En het is een experiment. Ik wil nieuwe dingen blijven proberen.
Maar deze blog is ook een manier om het terrein af te bakenen: dit is van mij, kom hier niet aan. Misschien zeg ik zo: author, author, waar ook ter wereld, google at your peril, want tik Maruca's naam in, en je komt bij mij, en ziet dat je beter op kunt geven. Ja, literatuur is een prachtig vak.
6 opmerkingen:
Mooi stukje, Pauline. Ik reageer ook om de wereld te laten weten dat ik bezig ben met de roman 'Kierkegaards Kruiwagen'. Nadat mijn idee voor 'Leonardos Lach' (zelfs de titel was hetzelfde!) werd gepikt door een andere schrijver, neem ik geen risico meer. En na dit project ga ik werken aan 'Nietzsches Navel'. Afblijven dus allemaal!
In eerste instantie zou je het geheim willen houden, maar misschien is het niet eens zo onhandig om het aan de spreekwoordelijke klok te hangen. (Is dat feitelijk niet Flopkes les van deze zomer?)
Floppie, wat jij al niet onthuld hebt, deze zomer! Daar kan ik niet aan tippen. Maar serieus: hoe groot zou het risico zijn dat iemand mijn idee wegsnaait? Graag een berekening in ronde getallen!
Ik denk 3%. De wereld is rot, zei mijn opa altijd. Maar het voordeel is, dat je dan naar je blog kunt wijzen en roepen: 'Je hebt dat idee gepikt. Wat ben jij een loser!' Ook zijn omgeving zal hevig teleurgesteld in hem raken. Bovendien heeft die loser nooit de reizen gemaakt die jij gaat maken.
Nee, 3% is echt te verwaarlozen. Het is het risico waard!
Dit moet ik nog even zeggen. Ik vertelde dit tegen Krekel en die reageerde spontaan met: 'Dat is slim. Zo heeft ze het geclaimd.'
(En dit soort eerst reacties van Krekel kan men werkelijk serieus nemen.)
Dat is mooi, Flop, dat de serieus te nemen Krekel begrijpt dat ik bezig ben met landje-pik. Groet hem van mij!
Een reactie posten