Beloofd is beloofd. Vandaag fietste ik naar de Groothertoginnelaan. Met een feestelijk gevoel, moet ik bekennen. De opeenvolging van stoplichten die op rood sprongen kon mij niet deren. Anticipation is everything. Lees er Alain de Botton's charmante en wijze 'How Proust can change your life' maar op na.
Ik herkende plaatsen waar mijn ouders mij in mijn jeugd langs voerden, in onze Renault 4, op weg naar de oma in het Statenkwartier of die in het Laakkwartier. Mijn zus en ik zaten achterin, en kregen nooit een idee van hoe Den Haag in elkaar stak, als stad. Nu navigeerde ik zelf. Overal zag ik billboards met advertenties voor de nieuwe Nokia, met routeplanner.
Toen was ik er, op de Groothertoginnelaan. Gewoon bij het begin beginnen: nummer 1. En blijven fietsen. De Conradkade oversteken, en daar moest hij liggen: de rij huizen waar nummer 209 zich zou bevinden. Op nummer 201 is een vestiging van de NVSH. Hebben we die nog nodig? Misschien om de seksuele moraal weer conservatiever te maken. Daarnaast het Haags Milieucentrum. Dan een advocatenkantoor met erg veel partners (niet in de zin die de NVSH zou bedoelen). Een woonhuis. Dan haar huis: het huis waar Maruca jarenlang woonde.
Op de foto is het huis te zien achter het boek. Dat staat symbool voor mijn gebrek aan tijd om daar lang rond te kijken. En dat komt weer door mijn lidmaatschap van een literaire jury. Tientallen debuten heb ik al gelezen. En waren ze allemaal maar zo aardig en ook zo dun als 'Lipari'. Morgen hebben we weer een vergadering. En ik moet werken. En het sociale seizoen is weer begonnen.
Hoe het was dus om haar huis te zien? You tell me! Elke inzender krijgt een vuistdikke debuutroman kado.
5 opmerkingen:
Mag ik eerst twee dingen zeggen? 1. Grijsblauw? Lievelingskleur? 2. Geweldig boek, How Proust changes your live (hoef je Proust niet eens voor te lezen, wat ik wel heb gedaan. Hoezo Ulysses? Zeg ik dan.)
En wat je zag? Waarschijnlijk veel minder dan je had verwacht? Maar omdat je veel verwachtte waarschijnlijk meer dan je had gezien als je niets had verwacht? Of was het toch weer anders?
Ik heb Proust niet gelezen, alleen De Botton. Dat gaat wel sneller. En sinds ik zijn 'Status Anxiety' ook heb doorgenomen ben ik niet langer bang voor de oordelen van anderen. Jij krijgt in ieder geval een prachtig dik boek van mij. Ik aarzel nog tussen 'Paladijnen in de sneeuw' en 'Mijn geheim: het opwindende leven van een minnares' (en dit is geen grap: dit zijn echt debuten die ik heb moeten beoordelen). En hoe het werkelijk was? Ik weet uit ervaring dat wat je eraan hebt om een plek te bezoeken vaak pas later duidelijk wordt. Dan gaat wat je hebt gezien werken, in de verbeelding. En daar is alles intenser.
Binnenkort de uitslag van De Grote Ulysses-enquete op mijn blog. Plus commentaar. En dan een nieuwe enquete: 'Wie heeft Proust gelezen?'
Had ze dat héle huis? Terwijl ze platzak was? Mooie tijd was dat. (Volgens mij wil de zon op dat ene raam iets zeggen.)
Neeneenee, Ivo, het is allemaal veel tragischer dan je denkt! Een goede buurt, een mooi herenhuis, inderdaad - maar voor zover ik nu weet was het destijds een pension. Ik vermoed dus dat onze heldin niet kon beschikken over alle etages. En toen werd het ook nog wereldoorlog. Maar over de details hoop ik volgende week in Berlijn meer te horen. En dan mag jij het ook weer weten.
Een reactie posten