De verhouding tussen mijn leven en de verslaglegging daarover is bijna een op een, zegt de internetkunstenaar die belangstellenden al vijf jaar elke verplaatsing uit zijn leven laat meebeleven. (Hij werd geinterviewd in NRC. Ik weet niet meer hoe hij heet, en mijn Googlevaardigheden schieten tekort. Zoek jij het even op, DaPiet?) Aanleiding was de onterechte verdenking van terrorisme waar hij mee te maken kreeg, als Amerikaan met een Arabische achtergrond. Jullie willen weten wat ik doe? This will show you!
Daarmee is het oude adagium in de literatuur, van 'showing, not telling', tot in zijn uiterste consequentie doorgevoerd. Bloggen is de logge variant, met updates die soms een paar uur op zich laten wachten. Met twitteren kun je nu op elk moment laten weten dat je bezig bent koffie te zetten, of in de trein zit. De plaatsbepaling ‘In de trein’, van iemand die daar zijn mobiel opneemt, is hopeloos achterhaald. De beller had dat al lang kunnen weten. Nog een stap verder en we loggen in op elkaars oogbewegingen. Dan toont de wereld zich aan ons als de fotocollages van David Hockney, die het heen en weer schieten van onze blik verbeelden. We zien snippers, splinters, scherven.
Toch blijven we behoefte houden aan een beeld dat even stilstaat, dat compleet is. Daarom reist de man die van zijn leven een online kunstwerk heeft gemaakt nu de wereld rond (wat ook weer nieuwe foto's oplevert voor zijn site). Aan het project ligt een idee ten grondslag dat zich uit laat leggen. Als alle 300 miljoen Amerikanen hun leven zo gedetailleerd zouden documenteren, dan zouden er 300 miljoen Amerikanen nodig zijn om hun gangen na te gaan, zegt hij.
Zo komen we toch weer uit bij onszelf. Opnieuw moeten we onze eigen getuige zijn. In een wereld waar iedereen schrijft, leest niemand. Of iedereen. Schrijven is de meest intense vorm van lezen.
Naschrift:
Inmiddels heeft DaPiet gedaan wat ik al verwachtte, en weten we (zie de reacties) dat de naam van de man over wie ik hierboven schrijf Hasan Elahi is. Ik heb zijn site als link opgenomen in de bevriende blogs. En dat op 11 september. Ook blijkt Elahi foto's te tonen die doen denken aan de Hockney-collage die ik als illustratie plaatste. Alles grijpt in elkaar. En lezen is de meest intense vorm van schrijven.
4 opmerkingen:
Ha, Sis! Hier DaPiet vanuit het archief: de man heet Hasan Elahi en op http://elahi.rutgers.edu/ kun je zien waar hij zich op elk moment van de dag bevindt.
En ik ben een lezer hoor. Schrijven doe ik in mijn vrije tijd.
Is dit dezelfde man die zijn eten dagelijks documenteert? Of was dat nog een ander?
Dank je, DaPiet, ik wist wel dat ik op je kon rekenen! En zonder jou was de ontlezing al definitief. Heel goed, Flop, je hebt een vooruitziende blik, want morgen vind je hier een stukkie over de man die elke dag zijn eten fotografeerde. Great minds think alike. Al gaat jouw geest nog steeds verborgen achter die handen.
Een reactie posten